Lev

 

‘Pa, wist jij hiervan, van deze voorspelling?’

‘Niet persoonlijk, maar ik ontdekte het gisteravond in het logboek dat onze voorouders hebben bijgehouden.’

‘Onze trots heeft het ons laten negeren, het uiteindelijk laten vergeten,’ merkt de oude elf spijtig op. ‘Net zoals het ons onze dochter heeft ontnomen, en bijna onze kleindochter en achterkleinzoon. Een fout die we niet nog eens zullen maken. En dat is namens heel mijn volk. De wijsheid en kracht die door onze aderen stromen mogen dan misschien wel oud zijn, maar we moeten het omzetten naar deze tijd. Een kracht die ons bindt sinds de dag dat Selene Cheiron zegende en die we moeten koesteren, niet negeren,’ eindigt de man zacht, maar beslist.

‘Trots die langzaam een muur tussen mij en mijn zoon optrok,’ vult mijn vader aan. ‘Trots die langzaam onze band begon te vergiftigen, zoals in het verleden tussen mij en mijn vader is gebeurd.’

Ik knik, omdat ik weet waarover hij het heeft. Mijn vader was door zijn vader verbannen uit de roedel, omdat hij van een mens hield. Mijn moeder die, toen ik nog jong was, is overleden. Jaren later, nadat hij en ik waren opgenomen in de roedel, is hij getrouwd met Zina. Het zusje van zijn beste vriend die werd vermoord door de rechterhand van Petrov nadat ze hem in een val hadden laten lopen. Mijn tweede moeder, van wie ik ontzettend veel houd.

 

~ ~

 

Zodra Natascha weer helemaal is opgeknapt, helpt mijn moeder ons met het regelen van onze bruiloft. En nog geen vier maanden later, onder het toeziend oog van de gemeenschap voltrekt mijn vader ons huwelijk, waarna we door Adana worden gezegend.

Eindelijk is Natascha mijn vrouw.

Dronken van geluk kijk ik vanaf een afstandje toe terwijl ze staat te praten met mijn moeder. De zachtblauwe jurk die ze draagt omsluit haar bollende buik. Haar huid, haar ogen stralen als nooit tevoren.

Ondanks dat we de eerste stappen kennen en de kracht van het kwaad langzaam toeneemt, zullen we nooit ten volle weten wat de toekomst zal brengen. Adana krijgt alleen de grote lijnen door; wat we ermee doen is aan ons. Elke handeling, elk besluit heeft invloed op de toekomst; op de elfen, op onze roedel. Datgene wat mijn vader mij al die jaren heeft geprobeerd bij te brengen, maar we tot enkele maanden geleden nooit hadden verwacht dat mijn liefde voor Natascha ons met de elfen op deze manier weer bij elkaar zou brengen.

Echter, de reden hiervan bezorgt me hoofdpijn. Of mijn vader dat nog zal meemaken, weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat ik tegen die tijd als alfa deze roedel zal beschermen, samen met mijn vrouw en onze nog ongeboren zoon. Maar tegen welke prijs?

‘Ik hoor je hersens tot hier kraken, jongen,’ onderbreekt Raghnall mijn gepeins. En dat op je trouwdag, de dag die draait om de liefde van jou en Natascha, niet om zorgen.’

‘Ik kan het niet helpen,’ verzucht ik. ‘Nu ik weet wat er ons in de toekomst nog te wachten staat?

De man glimlacht vriendelijk. ‘Je doet me denken aan Fjodor, weet je dat?’

Ik kijk hem verrast aan. ‘Mijn grootvader?’

‘Lang voor de vete was hij een van mijn beste vrienden. Voordat hij ziek werd, spraken we elkaar maandelijks. We voerden altijd fijne gesprekken met elkaar, iets wat ik nog altijd mis.’

‘Hm, blijkbaar hebben mijn vader en ik nog veel bij te praten.’

De elf legt zijn hand op mijn schouder en zegt: ‘Doe dat, maar laat het verleden en wat je voor nu al weet over de toekomst je leven niet leiden. Je vader is een goed man. Een geboren leider net als zijn vader en jij. Jullie hart is zuiver, eerlijk, maar soms ook hard, omdat dat nou eenmaal soms moet,’ benadrukt hij ernstig.

 

~ ~

 

‘Mijn grootvader mag je,’ merkt Natascha op. Ze ligt naakt in mijn armen met haar rug tegen mijn bezwete borst. Ondanks onze vermoeidheid verlangden we naar elkaar en hadden we zojuist de liefde bedreven. Zonder ook maar een woord te wisselen hadden we elkaars lichaam begeerd, zij het nu als man en vrouw.  

Mijn hand rust op haar buik, terwijl ik mijn duim zachtjes heen en weer laat bewegen. Teder kus ik haar slanke schouder en zeg zacht: ‘Ik mag hem ook.’

‘Jullie gesprek kwam nogal ernstig op mij over.’

‘Hij vertelde me over zijn innige vriendschap met mijn grootvader.’

‘En?’

‘En dat ik schijnbaar veel van hem weg heb.’

‘Weet je?’ vervolg ik na een korte stilte. ‘Het is eigenlijk bizar hoe onze levens, die van jou en mij zoveel op elkaar lijken. Ik bedoel, net als jij ben ik nog voor mijn geboorte verstoten door mijn grootvader, door wie ik vele jaren later alsnog met open armen ben ontvangen, zij het doordat ze destijds binnen de roedel een verrader hadden die mijn oom heeft laten vermoorden.’

‘Een neef van je vader die je grootvader hoe dan ook wilde opvolgen, toch?’

‘Dat klopt. Hij was een gewetenloze man die had willen samenwerken met de rechterhand van president Petrov die experimenteerde met onze mensen. Die de wildste plannen had om met ons DNA een soort van supersoldaten te creëren. En dat was nog maar het begin geweest als we hem niet hadden weten te stoppen.’

‘Zijn zoon heeft het niet van een vreemde,’ merkt Natascha op. Ze draait zich op haar rug en kijkt me ernstig aan. ‘Is dat waaraan je vanmiddag dacht, aan wat ons en onze zoon in de toekomst te wachten staat?’

‘Ja,’ antwoord ik eerlijk, niet verbaasd dat ze dat aan me had gezien. Ze kent me nou eenmaal door en door.

‘En dat mag, Lev. Dat is nou eenmaal wat je doet. Als echtgenoot, als aanstaande vader en toekomstige alfa.’

Ze legt haar hand tegen mijn gezicht en kust me teder op mijn mond. ‘Ik hou van je, Lev.’

Ik kijk haar bewogen aan. ‘En ik hou van jou, Natascha.’ Mijn vrouw, de toekomstige luna van onze roedel. De enige vrouw met wie ik deze zware taak die me te wachten staat aankan.

 

~ EINDE ~