Lev

Het is alweer twee dagen geleden dat ze mijn leven heeft gered, en nog steeds is ze niet wakker. Mijn mooie, lieve Natascha. Ik draai me naar haar toe en kus haar zachtroze lippen. ‘Kom bij me terug, Natascha,’ fluister ik bij haar oor. ‘Ik mis je hemelsblauwe ogen, je heerlijke glimlach, je warme stem.’

Dankzij ma ligt ze naast me, want toen Boris Natascha na de heling uit de kamer wilde dragen, hield ze hem tegen.

Ze hoort hier, bij Lev.’

Voor mijn vader wist ik mijn liefde voor Natascha verborgen te houden, maar niet voor haar, zo blijkt. En toch heeft ze al die tijd haar mond gehouden.

Nadat iedereen mijn kamer had verlaten, had mijn vader mijn moeder onderzoekend aangekeken. ‘Jij was hiervan op de hoogte?’

‘Ik had zo mijn vermoedens.’

‘En het kwam niet in je op mij daarover in te lichten?’

‘En dan, Borya?’  Ze had hem veel betekenend aangekeken.

Mijn ouwe zweeg, maar we wisten allemaal op wie ze doelde. Mijn moeder, een mens.

‘Ondanks dat Natascha door de meesten hier werd genegeerd, bleef ze ons een warm hart toedragen en heeft ze zichzelf niet laten vergiftigen door haat of pijn,’ vervolgde ze zacht. ‘Ze helpt iedereen waar ze maar kan en heeft zojuist nog het leven van onze zoon gered. De man van wie ze zielsveel houdt en hij van haar.

Natascha hoort niet langer te worden gestraft voor iets waar ze geen invloed op had, Borya. Ze is wie ze is. Een van ons, ook al was haar moeder een elf. De vrouw met wie je zoon wil trouwen.’

Ma ging vlak voor hem staan, legde liefdevol haar hand tegen zijn kaak aan. ‘Zet deze geërfde vete met de elfen opzij en laat hun huwelijk de eerste stap zijn van een nieuw hoofdstuk, een nieuwe toekomst waarin we elkaar accepteren zoals we zijn, we elkaars gelijken zijn. Dat je met iedereen kunt trouwen, ongeacht of hij of zij nu een weerwolf is of niet. Nieuw bloed, zoals dat van Lev, dat ons kan behoeden voor het uitsterven,’ had ze haar pleidooi geëindigd.

Ik wist niet wat ik hoorde. Nog nooit had ik mijn moeder op deze manier, in mijn bijzijn, tegen hem horen praten. En dat gold blijkbaar ook voor mijn vader, want voor een moment was het dan ook doodstil in mijn kamer. Tot hij zijn gezicht naar mij toe draaide en me indringend aankeek. Toen opende hij zijn mond en begon te praten.

‘Je moet begrijpen, jongen. Als alfa moet ik handelen in het belang van mijn roedel, zelfs als het in dit geval om mijn bloedeigen zoon gaat. Liefde kan je niet dwingen, dat weet ik als geen ander. Maar het punt is dat de elfen trots zijn op hun zuivere bloedlijn. Als ze erachter komen dat er een kans bestaat dat een van hen jouw kind draagt…’

‘Ze hebben Natascha en haar ouders verstoten toen ze nog maar een klompje cellen in haar moeders schoot was!’

‘Dan nog, Lev. Dat is voor hen al een reden om deze kant op te komen en… wie weet wat ze dan zullen doen. Ik heb je al eens verteld dat wij niet tegen hen zijn opgewassen. Buiten hun krachten, die hun in het verre verleden werd geschonken, zijn wij tegenover hen zwaar in de minderheid. En ze mogen dan wel duizenden kilometers hier vandaan wonen, het zal hen bereiken. Als ze het al niet weten. En wat dan?’

Woorden die nog lang door mijn hoofd bleven spoken, nadat hij de kamer had verlaten terwijl ma Natascha verzorgde. Ze had haar bezwete lichaam gewassen en haar een nachtjapon aangetrokken. Om te voorkomen dat haar mooie, lange, witblonde lokken in de knoop zouden raken, had ze het gevlochten.

‘Houd hoop, Lev. Voor nu heeft haar geest rust nodig om te herstellen.’

Woorden waaraan ik me nog altijd wanhopig vastklamp.

Plotseling wordt er op de deur geklopt.

‘Ja?’

De deur gaat open en Alaric komt binnen.

‘Ze is nog steeds niet bijgekomen,’ merk ik op zodra hij naast haar staat. ‘En sinds vanmorgen vroeg lijkt haar ademhaling nogal onregelmatig.’

Hij knikt, pakt zijn stethoscoop erbij en luistert aandachtig. ‘Haar hartslag is ook weer wat gezakt.’ Vervolgens meet hij haar bloeddruk en schudt zijn hoofd. ‘Zo ook haar bloeddruk.’

‘Dus?’

Hij haalt zijn schouders op. ‘Het spijt me, maar ik kan er niets zinnigs over zeggen. Ik heb eens gelezen dat het ritme van het hart van een elf trager is dan de onze, maar dat is dan ook alles wat ik weet. En aangezien haar moeder een elf was… De tijd zal het leren.’

Nadat hij mij heeft onderzocht, knikt hij tevreden. ‘Jij daarentegen gaat de goede kant op. Je hartslag is sterk en je wond is al zo goed als genezen. Voel je het vanbinnen nog branden?’

‘Soms, zij het heel vaag.’

‘Dat is normaal en zal binnen nu en de komende dagen geheel verdwijnen.’

‘Ik kom morgen weer langs,’ merkt hij op nadat hij zijn tas weer heeft gesloten en hij verlaat mijn slaapkamer.

Hij is nog maar nauwelijks weg of mijn moeder komt binnen. Ze loopt naar Natascha en gaat naast haar op de rand van het bed zitten. Zachtjes streelt ze haar voorhoofd.

‘Toen ik jong was, had ik in het geheim een elfen vriendin, en haar moeder was een heler. Na een intense genezingssessie gleed ze in een diepe coma. Gedurende een week waarde ze rond tussen het licht en de aarde, waarna ze weer ontwaakte.’

‘Dus er is hoop!’

Ze kijkt me ernstig aan. ‘Dat ligt aan Natascha. Ze is sterker dan ze denkt, maar of dat genoeg zal zijn?’

‘Dan zit er nog maar één ding op.’

Ma knijpt haar ogen samen. ‘Hoe bedoel je?’

‘De elfen. Iemand moet ze gaan informeren over Natascha en ze om hulp vragen.’

‘Lev…’

‘Ma, ik besef heel goed wat pa me heeft verteld, maar… We hebben ze sindsdien nooit meer gesproken of ook maar iets over ze gehoord. Natascha heeft mijn leven gered. We zijn het haar verschuldigd om het op zijn minst te proberen, toch?’

Er verschijnt een peinzende blik in haar ogen. ‘Ik zal zien wat ik kan doen.’

Nadat ze mijn kamer heeft verlaten, ga ik weer liggen en rol op mijn zij dicht tegen Natascha aan. Ik laat mijn arm om haar middel rusten en rust mijn voorhoofd tegen het hare aan.

Kom bij me terug, Natascha. Zonder jou wil ik niet verder. Ik hou van jou.

Woorden die voor mijn gevoel oplossen in het niets. Ik kus haar lippen en laat mijn opgehoopte tranen de vrije loop. Ik hoor haar hartslag, ik voel haar warme ademhaling, haar lichaam. Waar ze nu ook is, ze is ver buiten mijn bereik.